مقایسه سه پروتکل ثبات دهنده، الکتروتراپی و ترکیبی بر کاهش درد و بهبود عملکرد در زنان مبتلا به کمردرد مزمن

علی رغم مطالعات فراوان در زمینه درمان کمردرد، در مورد مناسب ترین مداخله درمانی توافقی وجود ندارد. هدف از انجام مطالعه حاضر مقایسه سه پروتکل درمانی ثبات دهنده، الکتروتراپی و ثبات دهنده به همراه الکتروتراپی(ترکیبی) بر کاهش درد و بهبود عملکرد زنان دارای کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود. نمونه های تحقیق شامل 45 نفر زن (با میانگین سنی 51/6±77/42 سال و وزن 94/7±87/65 کیلوگرم و قد 61/6±02/159 سانتی متر) دارای کمردرد مزمن غیر اختصاصی بودند که از درمانگاه فرهنگیان شهرستان بیرجند انتخاب شدند. از معیارهای ورود به مطالعه داشتن کمردرد بیش از سه ماه، عدم اختلال ساختاری در ستون فقرات، نداشتن سابقه جراحی یا بیماری دیگر بود. قبل و بعد از انجام پروتکل های درمانی، از پرسشنامه oswestry و شاخص بصری درد vas (visual analogue scale) برای ارزیابی عملکرد و درد استفاده شد. نمونه ها به صورت تصادفی در سه گروه تمرینات ثبات دهنده، الکتروتراپی و ترکیبی قرار گرفت و پروتکل درمانی بر روی آنها انجام شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد هر سه پروتکل به شکل معنی داری کمردرد مزمن زنان را کاهش می دهد (01/0p<) و هیچ برتری نسبت به یکدیگر ندارند (05/0> p). از لحاظ بهبود عملکرد دو پروتکل درمانی تمرینات ثبات دهنده و پروتکل ترکیبی اثر معنی داری داشتند (05/0p<) ولی اثر پروتکل الکتروتراپی معنی دار نبود (05/0> p). نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد که از لحاظ میزان بهبود عملکرد، گروه ها اختلاف معناداری با یکدیگر داشته (05/0p<) به طوری که پروتکل درمانی تمرینات ثبات دهنده و پروتکل ترکیبی نسبت به پروتکل الکتروتراپی اثر بخشی بیشتری دارند (05/0p<). از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که احتمالا تمرینات ثبات دهنده در کاهش درد و بهبود عملکرد زنان دارای کمردرد مزمن غیر اختصاصی تاثیر شایانی دارد.